Transvorm december 2021
Als ik ’s ochtends naar mijn werk ga,
denk ik aan…
“Ik ben altijd bezig met hoe we intern zaken kunnen verbeteren, maar ook hoe we goed kunnen het gaat.
In coronatijd is dit natuurlijk veel lastiger. Normaal gesproken gaan mijn collega-bestuurder Otto Fransen en ik zeker één keer per jaar bij alle teams langs.
We vragen dan naar de beleving van onze medewerkers in het werken met cliënten en binnen deze organisatie. Wat kan er beter? Welke signalen krijgen zij, waar wij als bestuur en management wat mee kunnen? Welke successen zijn er? Dat soort gesprekken heeft grote meerwaarde. Zo plan ik ook met elke nieuwe medewerker een kennismakings-gesprek. Ik merk dat het erg gewaardeerd wordt, die een op een aandacht. Het is voor mij waardevol om te weten welke medewerkers we in huis hebben en open gesprekken te voeren. Ik hoop op die manier ook de openheid in de organisatie te bevorderen.”
Wat is belangrijk in de samenwerking om de maatschappelijke opgave in de veranderende zorg aan te kunnen?
“We kunnen alleen veranderen als we het samen doen. Het aantal aanmeldingen bij onze afdeling Diagnostiek en Behandeling is de afgelopen jaren enorm gestegen en de zorg wordt alsmaar complexer. We hebben elkaar als collega-organisaties écht nodig. Hoe kunnen we bijvoorbeeld voorkomen dat er een cliënt bij de ene organisatie vastloopt, doorverwezen wordt naar een andere organisatie en daar het traject weer opnieuw moet beginnen? Ik denk door meer samen te werken in consultatie. Als iemand bijvoorbeeld bij de GGZ of een psycholoog vastloopt, kunnen collega-organisaties bij ons een specialistische behandelaar consulteren. Zo hoef je niet altijd meteen door te verwijzen, wat weer een plek op de wachtlijst scheelt. Wat ik daarom mooie initiatieven vind in deze regio zijn projecten als ‘Anders denken, doen en organiseren’ in Deurne en ‘Van Eiges’ in Helmond. We werken daarin samen met gemeentes, woningbouwcorporaties en zorgaanbieders op het gebied van geestelijke gezondheidszorg, gehandicapten-zorg, ouderenzorg en maatschappelijke opvang.
De cliëntvraag staat hierbij voorop: wat is die en hoe voorkomen we dat die groter wordt? We hebben binnen deze projecten ook organisatie-overstijgende leersessies voor medewerkers en management en een bestuurdersoverleg. Mooi om te zien dat iedereen wil samenwerken om het beter te doen voor mensen die hulp nodig hebben.”
Wat wilt u veranderen in de sector? En wat moet juist behouden blijven?
“De administratieve regeldruk. Je bent daardoor vooral bezig om aan voorwaardes te voldoen. Het maatwerk voor de cliënt raakt zo vaak een beetje uit beeld. Onze medewerkers, die met passie voor de zorg hun vak uitoefenen, vinden dit veruit de minst leuke kant van hun vak. Met het personeelstekort als grootste probleem voor nu en in de toekomst, moeten we terug naar de basis. Zorgen dat onze mensen gewoon weer met hun clienten kunnen werken en goed luisteren naar wat ze daarvoor nodig hebben.
Dat wordt nu nog te vaak besloten door bestuurders of overheden. Wat ik écht nooit kwijt wil, is wat ik hier elke dag zie: de passie voor het werk. Medewerkers hebben het hartstikke druk, ze hebben heel veel cliënten, maar ze zijn er en ze doen het allemaal, ook in coronatijd. We moeten er hard aan werken om al die expertise en professionaliteit nooit te verliezen.”
Hoe gaat uw organisatie om met duurzame inzetbaarheid en behoud?
“Iedereen binnen het RAC heeft een persoonlijk ontwikkelplan en een opleidingsbudget, dat zijn onze basisfaciliteiten. Maar het belangrijkste is om in gesprek te blijven, medewerkers serieus te nemen en te focussen op wat wél kan. Soms moeten we daarvoor misschien keuzes maken die zorgen voor wat langere wachtlijsten, maar ook voor kwalitatief betere zorg en medewerkers die minder werkdruk ervaren. Hoe vinden we die balans? Een onderwerp waar ik ook graag over in gesprek blijf binnen het Bestuurlijk overleg Arbeidsmarkt Zuidoost (BAZ). Wellicht kunnen we met de bestuurders uit deze regio een signaal afgeven aan het ministerie, maar we moeten ook onderzoeken wat we zélf al samen kunnen bereiken.
Waar ik ook meer over zou willen praten, is normalisatie. Wij hebben cliënten die hun leven lang al in behandeling zijn. In veel gevallen zou ik dan liever inzetten op accepteren van de beperking en invulling geven aan wat je wél kan. Zo kunnen we de zorg behouden voor veel meer mensen. Ook leefstijl is van belang. Hier organiseren we zelfs workshops over, voor cliënten en medewerkers. Ook gingen we tijdens de coronaperiode vaak wandelend in gesprek met cliënten. Het was dat of beeldbellen, ook efficiënt voor cliënt en behandelaar. Je kunt niet een heel traject via het scherm doen, maar de combinatie tussen fysiek, beeldbellen en online modules biedt een toekomstbestendig perspectief. Dat past in onze visie op herstel en focussen op wat wel kan.”
Wat is het mooiste dat u ooit van een medewerker of cliënt leerde?
“Een tijdje geleden organiseerden we een vertoning van de film ‘Mind my mind’, waarin autisme centraal staat. Daarna konden mensen in de zaal napraten met ervaringsdeskundigen en cliënten. Wat mij meteen opviel: die film zorgde voor ongelofelijk veel prikkels, enorm heftig. De aanwezigen zonder autisme benoemden dat ook. Cliënten reageerden daarop met ‘Zo ziet mijn leven er dus elke dag
uit’. Het maakte weer even duidelijk hoe onze cliënten de wereld ervaren. Praten over hun beleving is zo leerzaam en waardevol.”
